Neyim ben ? Belki de bir çocuk !

Neyim ben? hep birşey olmaya olabilmeye çalışırken hiç birşey olmayı başaramayanım. Daha doğrusu her şeyden azar azarım. Cem Yılmaz' ın dediği gibi; little litte into the middle hesabı! Yada evden alelacele çıkmak üzereyken ayaküstü atıştırılan kahvaltılıklar gibi azar azar ...
Bazen o kadar azım ki utanıyorum. Kendimi eğlemeye çalışırken bile. Öyle ki olabildiğince uzak olmam gerekirken iç içeyim kendimle. Sürekli soru sorarken yakalıyorum kendimi. Dünya da kader de hayat da hiç yardımcı olmuyor doğrusu... Anaokul çocukları gibi sor babam sor ! Hayır artık cevap veren de yok, derin bi sessizlik, bir monolog sanrısı !
Belki de bundan kendimi çocuk gibi hissetmem. O zaman dünya, hayat hoş tutmuyor bu çocuğu, ne istiyor bu günahsız(!) yavrudan, neden eylemiyor eğleyemiyor beni... Niye hep elleri boğazımda ! Yoksa çok mu nankörüm Tanrım !
Düşündüm de aslında tam bir çocuk da değilim. Samimiyetin sahteliğini bilecek kadar büyüdüm ama hala saygının varolduğuna inanacak kadar da saf bir yetişkinim.
Ama işte nerde bir çocuk görsem geleceği düşüyor aklıma. Belki de bu yüzden yani merhametten çocuk görünce sevmek istemem, istemsiz gülümsemem. Acaba ne kadar büyütebilecek kendini diye belki de...
Keşke tekrar çocuk olabilsem de yetişkin halimle karşılaşıp güldürebilsem kendimi ve uyarabilsem kendimi; sakın büyüme çocuk boşa heves etme diye !
01.01.2013