Özlem...

İnsanlarla tanışmayı ve uğraşmayı seviyorum. Çünkü onlar Alaaddin'in lambası gibi kurcaladıkça içlerine kaçmış cinleri çıkıveriyor dışarı. Bu cinler kişisine göre bazen meleklerin bazen şeytanın ekmeğine yağ sürüyor. İyi kötü onlarca mucizeler açığa çıkıyor ve ben de buna bayılıyorum. Ama ne geldiyse başıma hep bu mucizeseverlik hep bu mucize yaratan kişilere aşırı bağlılığımdan gelmedi mi ? Yada bu mucizeleri kendi ellerimle boğduğumdan ?
Şimdi özlüyorum deme hakkını bulamayışım bundandır ... Ama işte bazı bazı da işi yüzsüzlüğe verip özlüyorum hem de nasıl diye efelenmek de gelmiyor değil içimden !