Deprem...

Evet bu akşam 16' sını 17' sine bağlayan Ağustos akşamıydı ... 1999' da ... Sonradan ne büyük depremler görmüştüm başka başka... Şimdi bakıyorum da hayatımın öncü depremiymiş bu. Ardı ardına artçılar akabinde. İlk defa ölüm gerçeğini, çaresizliği, dayanışmayı, millet olmayı, Türkiye' nin yalnız olmadığını, başkaları için ağlamayı, dua etmeyi ve deli gibi korkmayı öğrendiğim yılmış. Ne acıdır ki kardeşim toplamayı haberlerden izlediğimiz dakika dakika artan ölü sayılarıyla öğrendi. Umarım İstanbul depreminden dersimizi almışızdır. Binalarımız sağlamdır. Aykut Barka da,Deprem Dede da yok artık. Ve maalesef kimsenin kimseye güveni de... Acılar taze ama unuttuk depremi, AKUT' u nasıl olduğunu, nasıl davranmamız gerektiğini, diğer önlemleri... Umarım Tanrı bize acır ! Doğanın önüne geçemeyiz ama felaketlere hazırlıklı olmak da elimizde ... Bir arkadaşımın facebook ta söylediği gibi;

Uykudaydı İstanbul, İzmit, Adapazarı, Bolu, Yalova...

Uykudaydı Eskişehir, Ankara, Gölcük, Değirmendere, Düzce, Bursa onyedisinde Ağustos'un...Sonra onikisinde Kasım'ın...

Dipten bir uğultu koptu, bir çığlık yükseldi topraktan saniyelere sığdı onbinlercesi ölümün..

Sonra çığlıklar ağıtlara, ağıtlar çığlıklara karıştı "ben buradayım, SESİMİ DUYAN VAR MI ????"




17 Ağustos depremi için erkenden başladık.. Bütün vefat edenlere Allah'tan rahmet diliyoruz.. Unutmadık ..


Baki Komsuoğlu' na da Allah rahmet eylesin. Bir Kocaeli Üniversitesi mezunu olarak onun icraatları sayesinde okudum, mezun oldum. Depremde İİBF Hereke'deymiş ve yıkılmış. Ama adeta küllerinden yeniden doğmuş KOÜ ve rektörümüz sayesinde.


Depremi unutmayalım, kayıplarımızı da...